Adwentowe zajawki - Wierzący Poganin

                  Gdy wszedł do Kafarnaum, zwrócił się do Niego setnik i prosił Go, mówiąc: "Panie, sługa mój leży w domu sparaliżowany i bardzo cierpi" Rzekł mu Jezus: "Przyjdę i uzdrowię go". Lecz setnik odpowiedział: "Panie, nie jestem godzien, abyś wszedł pod dach mój, ale powiedz tylko słowo, a mój sługa odzyska zdrowie. Bo i ja, choć podlegam władzy, mam pod sobą żołnierzy. Mówię temu: "Idź!" - a idzie; drugiemu: "Chodź tu!" - a przychodzi; a słudze: "Zrób to!" - a robi". Gdy Jezus to usłyszał, zdziwił się i rzekł do tych, którzy szli za Nim: "Zaprawdę powiadam wam: U nikogo w Izraelu nie znalazłem tak wielkiej wiary. Lecz powiadam wam: Wielu przyjdzie ze Wschodu i Zachodu i zasiądą do stołu z Abrahamem, Izaakiem i Jakubem w królestwie niebieskim.

( Ewangelia wg. Św. Mateusza:  8, 5-11)

                Ciekawa sytuacja. Do Jezusa przychodzi oficer rzymskiego wojska okupującego ziemie Izraela. Wróg przychodzi do swojej „ofiary” z prośbą o pomoc. Jak ogromna musiała być desperacja tego człowieka, aby zdecydować się na taki gest, jaka ogromna pokora i ryzyko. Musiał liczyć się z tym, że zostanie odrzucony i poniżony. Jednak miłość, empatia, wrażliwość skłoniły go do podjęcia tego ryzyka. Trudno też mówić o wierze Setnika w chrześcijańskim tego słowa rozumieniu. Z pewnością Jezus był dla niego miejscowym uzdrowicielem, bardzo efektywnym skoro zdecydował się na taki gest uniżenia. Mimo to, Jezus podkreśla jego wiarę, która była tak mocna, że w konsekwencji sługa otrzymał łaskę uzdrowienia.

                Spotkanie Jezusa z Setnikiem przynosi wiele ważnych informacji na temat naszego życia duchowego. Każde uzdrowienie wymaga pokory i uznania swojej bezsilności. Dopóki nie jestem w stanie uznać, że sam nie potrafię poradzić sobie z moimi chorobami duszy nie mogę oczekiwać uzdrowienia. Bóg ma moc uzdrawiania ale bez wolnej i dobrej woli człowieka nic na siłę czynił nie będzie, jednak ten fragment Ewangelii wskazuje na jeszcze jedną potężną siłę, a mianowicie modlitwę wstawienniczą. Sługa pozostał ze swoją chorobą w domu, być może nic nie wiedział o zamiarach swojego pana. Jego wiara nie wchodziła tutaj w rachubę. Cud stał się możliwy dzięki zaufaniu i silnemu przekonaniu Setnika w uzdrawiająca moc Jezusa. Istnieją choroby duszy, z których nawet nie zdajemy sobie sprawy. Wydaje nam się, że wszystko jest w porządku, mechanizmy obronne nie pozwalają nam dostrzec problemu. Dopiero spojrzenie z zewnątrz drugiego człowieka jest w zauważyć chorobę, zidentyfikować ją, skłonić nas do podjęcia kroków ku uzdrowieniu.

                I jeszcze jedna nauka płynąca z tej Ewangelii. Bóg patrzy na serce człowieka a nie na zewnętrzne postawy i manifestacje wiary. To w sercu, czyli głębi człowieka rozgrywają się najważniejsze sprawy. Setnik, pomimo iż nie był religijnie związany z środowiskiem Jezusa miał serce wypełnione miłością, dobrem i współczuciem. Serce pozbawione egoizmu, pychy, dumy.

                Jezus ukazał tu jedną z ważnych prawd: nie wystarczy być chrześcijaninem z racji chrztu czy przynależności do Kościoła, aby spotkać Boga. Dla Boga nie liczy się historia człowieka, jego przeszłość i przynależność instytucjonalna ale jego serce i wiara.