Sumienie - wewnętrzny przewodnik

„Prawdziwą miarą człowieka jest to, co zrobiłby, mając świadomość, że nikt nigdy się o tym nie dowie.” (Thomas Macaulay)

                Jedyną osobą, która może oceniać ludzkie czyny jest Bóg. Gdyż, jak słusznie twierdzi Thomas Macaulay, prawda o człowieku jest ukryta tam, gdzie ludzki wzrok nie sięga. Jeżeli, codziennie rano spoglądasz w lustro i masz świadomość, że żyjesz uczciwie, będziesz w stanie ze spokojem patrzeć sobie w oczy. Twój wewnętrzny głos nie będzie rozpaczliwie krzyczał o opamiętanie się.

                Sumienie, dobrze uformowane, jest naszym najlepszym przyjacielem i przewodnikiem. Kiedy nie jest zagłuszane hałasem świata będzie nas prowadzić drogą mądrego i rozsądnego życia. Zapala czerwoną lampkę, kiedy chcemy zrobić coś złego. Ostrzega przed niebezpieczeństwami, które czyhają na nas samych i na innych ludzi, kiedy schodzimy ze ścieżki prawdy. Woła o powrót na drogę uczciwości i miłości. Świadomie ignorując głos sumienia, porzucamy najwierniejszego przyjaciela i przewodnika.

                Proces kształtowania się naszego charakteru rozpoczyna się od pierwszych chwil samoświadomości, a więc jeszcze w okresie wczesnego dzieciństwa. Jednym z elementów budowania dobrego charakteru jest wolność osobista i umiejętność patrzenia na siebie w prawdzie. Słuchanie głosu własnego sumienia jest otwarciem się na uniwersalne prawa życia zaszczepione w nas przez Stwórcę.

                Czasami czynimy zło i nikt się o tym nie dowiaduje. Musimy jednak żyć ze świadomością, że to nie jest żadne usprawiedliwienie. Sumienie domaga się sprawiedliwości. Możemy go zagłuszyć, szukając racjonalizacji naszych uczynków ale wtedy robimy krok do tyłu w naszym rozwoju osobistym. Za każdym razem, kiedy powstaje rysa na naszym charakterze, cierpi na tym poczucie naszej wartości. Świadomość popełnienia zła wraz z zagłuszonym sumieniem powoduje, że zaczynamy przyjmować postawę obronną, włączają się wszelkiego rodzaju mechanizmy obronne, gdyż nasze poczucie własnej wartości domaga się wyrównania stanu emocjonalnego.

                Dojrzała postawą jest świadome, szczere i głębokie spojrzenie na samego siebie, przeprowadzenie autoanalizy, która pokaże nam prawdę o nas samych. Kiedy odkryjemy, że brakuje nam szczerości, uczciwości, pokory, możemy te wartości zacząć świadomie rozwijać. Możemy zawalczyć o postawę uczciwości nawet wtedy, kiedy jesteśmy sami i nikt nas nie widzi. Możemy postanowić, że nasz charakter będzie miał wartość dla nas samych.

                Nikt z nas nie przyszedł na świat bez powodu. Każdy z nas ma do wykonania jakieś zadanie. Świat może stać się lepszy tylko dlatego, że się na nim pojawiłeś, że konsekwentnie się rozwijasz i realizujesz swoją życiową misję. Nie chodzi tu o wielkie spektakularne dokonania, ale każdą rzecz jaką czynisz, czyń świadomie wkładając w jej realizację całego siebie, wszystkie swoje zdolności i umiejętności. Tak jak potrafi najlepiej. Nie oceniaj siebie tylko staraj się wsłuchać, co sumienie mówi do ciebie i idź za jego głosem. Wsłuchaj się uważnie w jego podszepty.

Inspiracja: Sir John Templeton, Uniwersalne prawa życia.